Ο σεβασμός στο πένθος του άλλου

του Γιάννη Μακριδάκη*

Θυμάμαι πως στη γειτονιά πάντοτε όταν πέθαινε ή αρρώσταινε βαριά κάποιος κι ήταν στα τελευταία του δεν κάναμε γιορτές, δεν βάζαμε δυνατά το ράδιο στο σπίτι, σεβόμασταν το πένθος του άλλου κ τη μνήμη ή την αρρώστια του.

Ακόμα μέχρι τώρα στα χωριά ακυρώνουν τα πανηγύρια άμα λάχει να πεθάνει συγχωριανός παραμονές ή ανήμερα, πενθούν οι άνθρωποι κ δεν τις θέλουν τις χαρές ή κι αν τις θέλουν, τις ακυρώνουν κ τις στερούνται από σεβασμό στους συνανθρώπους που πενθούν, τιμούν τη μνήμη αυτού που έφυγε, συμμετέχουν κ στον πόνο των συγγενών του, τους τον απαλύνουν έτσι, δεν τους τον κάνουν ακόμη πιο αβάσταχτο με πανηγύρια κ χορούς.

Αυτό όμως είναι κοινωνική κ ανθρωπιστική παιδεία, είναι συνείδηση κοινωνικής ευθύνης κ συμπεριφοράς, είναι καλλιέργεια ψυχής, κ τα διαθέτουν άνθρωποι απλοί πολλές φορές, που δεν έχουν ακούσει ίσως ποτέ τους τη λέξη αυτή που ειναι στη μόδα, την ενσυναίσθηση, την οποία φυσικά γνωρίζουν ως λέξη κ την χρησιμοποιούν όλοι αυτοί οι εμβολιασμένοι με εξειδικευμένη εκπαίδευση κ επιτηδευμένους τρόπους υποκριτές κ εκπαιδευμένοι αμόρφωτοι, οι άριστοι του καπιταλισμού, που τρώνε κιμά γαρίδας ακούγοντας βιολί πάνω από τα κρεβάτια κ τα ράντζα των διασωληνομένων, πάνω από τους νεκρούς που έφυγαν τυραννικά κ μόνοι, πάνω απ τους συγγενείς των νεκρών που περνούν τον δικό τους τον πόνο κ πάνω από το ιατρονοσηλευτικό προσωπικό που ζει στα χαρακώματα.

του Γιάννη Μακριδάκη (Facebook)

*Ο Γιάννης Μακριδάκης είναι συγγραφέας

από το tvxs.gr

Δείτε επίσης: “Επί ασπαλάθων” ή “ας κρατήσουν οι χοροί”;

Οι 7.500 νεκροί, η μάχη των υγειονομικών και τα γραφικά των τηλεοπτικών και άλλων σούργελων… (φωτο)